શબ્દોનાં વૈભવનો ખ્યાલ નથી સ્હેજે, હું તો આંખનાં ઈશારે કરું વાત
એક પળ ખોલું ને એક પળ મીંચું, મને નડતા ના દિવસ કે રાત
મારી હથેળીમાં રેખાઓ જાણે કે વનમાં વાસંતીનાં છોડ,
દરિયાનાં મોજાની જેમ હોય ઉછળતા હૈયામાં સતરંગી કોડ;
તોફાની વાયરામાં ઉડતો ફરું હું તો નાજુક પતંગિયાની જાત
આંખોમાં ફૂલવાડી ખિલી ઉઠે ને પછી દૃષ્ટિથી ફૂલો વેરાય,
બીડેલાં નયનોમાં આવીને શમણાંઓ ધીરે ધીરે શરમાય;
કંઈ પણ બોલું નહીં તેમ છતાં રોજ કરું શબ્દોનાં શૂરવીરને મ્હાત
- નીલેશ એ. સેંતા ભાવનગર.
Friday, February 15, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
