દર્દની ભેટ, (નઝમ) – ‘શૂન્ય’ પાલનપુરી

એક દી સર્જકને આવ્યો કૈં અજબ જેવો વિચાર;
દંગ થઈ જાએ જગત એવું કરું સર્જન ધરાર!

ફૂલથી લીધી સુંવાળપ, શૂળથી લીધી ખટક,
ઓસથી ભીનાશ લીધી, બાગથી લીધી મહક.

મેરુએ આપી અડગતા, ધરતીએ ધીરજ ધરી,
વૃક્ષથી પરમાર્થ કેરી ભાવના ભેગી કરી.

બુદબુદાથી અલ્પતા, ગંભીરતા મજધારથી,
મેળવ્યો કંકાસ મીઠો મોજના સંસારથી

પ્રેમ સારસનો ઉપાડ્યો પારેવાનો ફડફડાટ,
કાગથી ચાતુર્ય લીધું, કાબરોથી કલબલાટ.

ખંત લીધી કીડીઓથી, મક્ષિકાથી શ્રમ અથાગ;
નીરથી નિર્મળતા લીધી, આગથી લીધો વિરાગ.

પંચભૂતો ભેળવી એ સર્વનું મંથન કર્યું,
એમ એક દી સર્જકે એક નારીનું સર્જન કર્યું.

દેવદુર્લભ અવનવી આ શોધ જ્યાં બીબે ઢળી,
એ દિવસથી દર્દ કેરી ભેટ દુનિયાને મળી.

-‘શૂન્ય’ પાલનપુરી